fizol vs. psychol

Remont trwa.
Właściwie to nie trwa, bo po pomalowaniu 1/3 ścian został wstrzymany, z przyczyn niezależnych od czegokolwiek.
Malowanie jest tylko częścią planu uwolnienia się ze szponów sodomy i gomory, która zawładnęła mym domem już kilka lat temu. Rzekłabym, że malowanie jest rozgrzewką przed prawdziwym bojem. Będę musiała stawić czoła chomikowanym przez lata gratom i gracikom, które mój TŻ wraz ze swoją rodzicielką zbierali mozolnie przez dobrą połowę swojego życia i misternie utykali we wszystkie możliwe zakamarki. Dokładając do tego fakt, że dom w zasadzie ciągle jest "w budowie" i tak naprawdę nic nie ma swojego miejsca (to ja muszę to miejsce wszystkiemu nadać) oraz fakt, że z każdym kolejnym dniem/tygodniem/miesiącem/rokiem ilość klamotów się rozrasta wprostproporcjonalnie do upływu czasu, wychodzi mi na to, że walka z sytuacją wygląda trochę, jak walka z wiatrakami... jak porywanie się z motyką na słońce... jak jakieś pieprzone neverending story :)
Zaopatrzona w pozytywną dawkę energii, zawsze po obejrzeniu Perfekcyjnej Pani Domu, ruszam z zapałem do tej nierównej walki... po czym zostaję znokautowana już w pierwszej rundzie.
Ale nie poddaję się! Wylizuję rany po bitwie i ruszam znowu... i znowu nie daję rady... i znowu... cytując Adama Miauczyńskiego: "... i tak, kurwa, do zajebania..." (to jeden z moich absolutnych hitów cytatów).
No! I na to wszystko, na ten bajzel, wzięłam ja sobie malowanie jeszcze na dokładkę. Żeby nie było za prosto.
Chociaż w tym moim planie jest jakaś metoda. Jak trza będzie wszystko odsuwać, żeby pomalować, to się lepiej posprząta... no i do tego jak się wkur zdenerwuję, to zachlapię wszystkie "pamiątki" farbą i trza będzie wywalić :) A poza tym wszystkim, nie mogę już patrzeć na obecny kolor najważniejszej powierzchni życiowej w mym domu... no po prostu rzygam pomarańczami wszelkiej maści!

Nie o remoncie jednak miałam pisać.
Wczoraj musiałam spędzić ponad 7 godzin na pracy tak zwanej umysłowej. Kiedy skończyłam, było po 1 w nocy, a ja się czułam fatalnie. Doszłam nawet do wniosku, że wolałabym chyba przerzucić tonę węgla i pewnie czułabym się dużo lepiej, niż po tych 7 godzinach przy komputerze i papierkach. Może i pot leciałby mi ciurkiem po dupie... Ale paradoksalnie, zawsze praca fizyczna dodawała mi energii. A przy komputerze jak tak człowiek zasiądzie... jak się tak zasiedzi... to nawet herbaty wstać sobie zrobić jakby nie ma siły...
Jak to jest u Was? Wolicie pracę fizyczną, czy umysłową? Kiedy się lepiej czujecie?

cytat z mojego kolegi: "nie ufam strusiom, bo one mają takie małe, wredne oczka i nigdy nie wiadomo, co zrobią" :)